Suizend, bruisend rad van de tijd, 
Jij bent de maat van de eeuwigheid; 
Lichtende sferen in het wijde heelal, 
Jullie die de wereldbol omringen; 
Eeuwige schepping, houd toch halt, 
Genoeg van het worden; laat mij zijn! 

Stop, genererende krachten, 
Oergedachten, die eeuwig creëren! 
Houd je adem in, verstil je drang, 
Zwijg toch, één seconde lang! 
Zwellende pulsen, ketent de slag; 
Eindig, o eeuwige dag van het willen! 
Dat in zalig zoet vergeten 
Ik al mijn geluk mag meten! 

Als een oog een ander oog in gelukzaligheid drinkt, 
En een ziel helemaal in een andere verzinkt; 
Een wezen zich in een ander terug vindt, 
En een volbrenging van alle hoop zich aankondigt, 
De lippen verstommen in versteld staand zwijgen, 
En het innerlijke geen wens meer getuigt: 
Dan herkent de mens het teken van eeuwigheid, 
En lost jouw raadsel op, heilige Natuur!